Κατεβαίνοντας στην Αθήνα δεν περίμενα και πολλά από τη συγκεκριμένη συναυλία. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι μεγαλώνοντας δεν έχεις την ίδια τρέλα (ή όπως αποδείχθηκε νομίζεις ότι δεν την έχεις) ή αν έφταιγε κάτι άλλο. Οι πόρτες άνοιξαν στις 5μιση και εγώ μπήκα στις 6μιση. Εκείνη την ώρα το στάδιο εντελώς άδειο, αν εξαιρέσει κανείς τη red zone (αυτοί που βρίσκονταν μεταξύ του δαχτυλιδιού και της σκηνής δλδ). Πρώτο αρνητικό σοκ και οι συγκρίσεις με την προ 13 ετών συναυλία τους στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης αναπόφευκτα έρχονται μέσα στο μυαλό μου. Τότε οι πόρτες είχαν ανοίξει στις 3 και στις 4:30-5:00 η προβλήτα στο λιμάνι ήταν κάτι παραπάνω από γεμάτη. Αρχίζω να δικαιολογώ τον κόσμο αλλά δυστυχώς δε μου βγαίνει. Άντε λέω στις κερκίδες έχει ο καθένας τη θέση του και μπορεί να έρθει ότι ώρα θέλει. Στην αρένα όμως που είμαστε εμείς πότε θα έρθουν? Το καλό είναι ότι βρίσκουμε "θέση" πολύ κοντά στη σκηνή. Μια σκηνή βγάλμένη από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Κερδίζουν όλοι από αυτή την επιλογή. ΚΑι οι θεατές που κάθονται μακριά αλλά μη γελιόμαστε. Κερδίζει και το συγκρότημα τουλάχιστον 10000 εισιτήρια από αυτά που θα έχανε αν την έστηνε ως συνήθως στο ένα πέταλο του γηπέδου.
7:15 βγαίνει το 1ο support που είναι ένας Ισραηλινός. Για 1ο γκρουπ μια καλή επιλογή. Παίζει μισή ώρα, παίρνει το χλιαρό χειροκρότημα του λιγοστού κόσμου και φεύγει. Τον ακολουθουν στις 8:15 οι Snow Patrol. Από την αρχή είχα ενθουσιαστεί όταν είχα μάθει πως θα έπαιζαν. Οι Ιρλανδοί αυτοί έχουν κάτι να δώσουν. Κάποτε ένας φίλος που ζει στην Ιρλανδία μου είχε στείλει το 1ο τους cd πριν τους μάθεί ούτε η μάνα τους με την υποσημείωση "ακούγονται στην αρχή σαν ποτάμι αλλά μετά συνεχίζουν με την ορμή ενός καταρράκτη". Όσο ωραίο ήταν το cd τους, τόσο ακόμα πιο καταπληκτικοί πάνω στη σκηνή, τώρα ειδικά που έχουν πλέον και την παγκόσμια αναγνώριση. Μας αποχαιρετάνε στις 9 και όταν ανάβουν τα φώτα βλέπω ακόμα το στάδιο μισογεμάτο. Ήδη φτιαγμένος από τους Snow Patrol δε δίνω πλέον σημασία. Όσοι θέλουν ας έρθουν σκέφτομαι, εγώ θα το διασκέδάσω, αρκεί να μην ξενερώσουν οι U2. Ως δια μαγείας στις 9μιση το στάδιο έχει γεμίσει. Οι κερκίδες δεν είναι εντελώς γεμάτες, αλλά μέσα στο στάδιο πλέον υπάρχουν τουλάχιστον (μετριοπαθής προσέγγιση) 70000 κόσμος αφού συνυπολογίζεις και τον αμέτρητο κόσμο που έχει γεμίσει την αρένα. Η ανυπομονησία πλέον έχει χτυπήσει κόκκινο. Προς στιγμήν όλα πάνε καλά. Περιμένουμε το κυρίως πιάτο να είναι πεντανόστιμο.
Μέσα στο τρένο το μεσημέρι για έναν αενξήγητο λόγο μου έχει κολλήσει ένα τραγούδι όχι των U2 αλλά του David Bowie. Το τραγουδώ τουλάχιστον στη μισή διαδρομή. Στις 21:45 ακούω έναν γνώριμο σκοπό να παίζει εκκωφαντικά από τα μεγάφωνα. Ναι είναι το space oddity του Bowie που σιγοψυθίριζα λίγες ώρες πριν. Δεν μπορώ να πιστέψω στα αυτιά μου. Στη μέση του τραγουδιού η κυκλική γιγαντοοθόνη δείχνει το συγκρότημα να περπατά στο διαδρομο για να βγει στη σκηνή και το παραλλήρημα αρχίζει. Φοβερή επιλογή για΄είσοδο. Κρατάνε τα φώτα ανοιχτά, παίζουν για λίγο μια εισαγωγή για να ξεσηκώσουν τον κόσμο και μετά .....τα φώτα κλεινουν και "It's a beautiful day". Θα είναι μαι ωραία νύχτα σκέφτομαι την ώρα που χοροπηδάω με όρεξη πριν απογειωθώ εντελώς στο I will follow που νομίζω ότι θα πάθω κάτι και δίπλα μου η Ελενη νομίζει ότι τα έχει με 15χρονο. Ως το τέλος ενα εκπληκτικό set list παιγμένο όσο πιο ροκ γίνεται. Παίζουν το Pride που δεν το περίμενα και ο κόσμος ξεφεύγει. Στις κερκίδες γενικώς τα πράγματα δεν είναι σε τόσο "ροκ καταστάσεις", αλλά εκεί μπροστά στα 30 μέτρα από τη σκηνή γίνεται το έλα να δεις, όπως και σε όλη την αρένα. I'll go crazy tonight σκέφτομαι όταν σε μια ακόμη απογείωση βλέπω μπροστά μου τον Lary με το ταμπούρλο του να μας ξεσηκώνει όλους. Στο τέλςο του walk on (οκ αυτό το ήξερα και είχα πάει προετοιασμένος) ο Bono τραγουδά για λίγο το you'll never walk alone και με τις τσιρίδες μου αναγκάζω αρκετούς από τους γύρω μου να με κοιτάνε περίεργα. Ήταν μια τρέλα νεανική μα τώρα έει περάσει που έλεγε και ο Καββαδίας
Αφαιρώ όλα τα πολιτικα και ότιδηποτε άλλο έχει πει ο Bono. Ούτως ή άλλως κάπου θα τα είδατε ή θα τα διαβάσατε όλα. Στο Where the streets have no name ο κ΄σομος παραληρεί για μια ακόμη φορά, πυρσός ανάβει μέσα στη red zone και νομίζω ότι κάτι θ πάθω από το πολύ χοροπηδητό στο τραγούδι που στην ουσία περιμένω πως και πως σε ολόκληρη τη συναυλία. Πλησιάζοντας προς το τέλος, το προτελευταίο with or without you σε κάνει να μη θέλεις τελειώσει ποτέ αυτή η συναυλία. Μπάλάντα μεν αλλά τα συναισθήματα πολλά. Στο τέλος του τραγουδιού η πιο συγκινητική και απρόβλεπτη στιγμή της συναυλίας. Ο Bono πάει να πει τα δικά του, ο κόσμος όμως συνεχίζει μόνος του να τραγουδά, ο Bono σταματά και απλά ακούει αμήχανος. Ξεσηκώνονται και οι πιο συντηριτικοί και όλο το γήπεδο τραγουδά και χειροκροτά με τον Bono να υποκλίνεται με ένα we won't forget this. We won't forget u 2 Mr.Bono θα προσθέσω εγώ.
Έχω να πω το εξής. Όντας μεγάλος φαν του συγκροτήματος και έχοντς πάει και το 1997 στο λιμάνι και ας είμαι 13 χρόνια μεγαλύτερος, ομολογώ πως ετούτη η συναυλία ήταν καλύτερη από εκείνη. Πιο ροκ. Πιο δυναμική. Τώρα για τα καραγκιοζιλίκια που ακούω από δω και από κει είναι από ολους αυτούς που πάνε σε τέτοιες συναυλίες γνωρίζοντας 3-4 επιτυχίες του συγκροτήματος και θέλουν απλά να πουν ήμουν και εγώ εκεί. Αυτοί δε με ενδιέφεραν ποτέ. Λογικά το Σάββατο το βράδυ θα πήγανε σε κανέναν Βέρτη στην παραλιακή.
Ευχαριστώ το έτερον ήμισυ που με έψησε να πάμε και έζησα αυτή την εμπειρία που δε θα ξεχάσω ποτέ.
Υ.Γ. Η πιο απιστευτη στιγμή της συναυλίας. Οι U2 παίζουν ήδη στη σκηνή, εκεί που είμαστε εμείς γίνεται το έλα να δεις και δεν υπάρχει περίπτωση να πας πουθενά. Όμως ως δια μαγείας μάλλον κάποιος πεφτοντας από τον ουρανό έρχεται από μπροστά !!!!!!!!! κρατώντας 4 ΄παγωμένες μπίρες. Μας ρωτά αν τις θέλουμε, τις παίρνουμε, κρατά για τον εαυτό του μία και πετά το χαρτκούτι που τον ενοχλούσε. Πίνουμε στην υγεία του. Αγγελςο εξ'ουρανού. We won't forget this που είπε και ο Bono.
A beautiful night.
Home 
