ΑΤΤΙΛΙΟ...15 ΧΡΟΝΙΑ...ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ...

Λίγα λόγια για μια κολοσιαία Μορφή της Ιστορίας μας...

Γνωστός στον κόσμο του Ολυμπιακού με το παρατσούκλι Αττίλιο, ο κατά κόσμον Βασίλης Δουρίδας αποτέλεσε μια από τις Θρυλικότερες μορφές στο λιμάνι. Ακολούθησε τον Θρύλο σε κάθε αγώνα εκτός έδρας, εννοείται ότι δεν έλειψε ποτέ από το Καραϊσκάκη.
Αγαπούσε το Θρύλο περισσότερο κι από τη ζωή του, για αυτήν επί σαρανταπέντε χρόνια έπαιζε την τρομπέτα. Σε κάθε αγώνα του Ολυμπιακού ο Αττίλιο έδινε τον ρυθμό, όλοι θέλανε να τον δουν, αφού αμέτρητες ιστορίες και καλαμπούρια κυκλοφορούσαν γύρω από το ερυθρόλευκο πάθος και τις περιπέτειές του.
Θυσίασε πολλά για την ομάδα του, παρατώντας τις σπουδές του στο τέταρτο έτος της Ιατρικής, χάνοντας την μία δουλειά μετά την άλλη. Δεν στέριωνε πουθενά, η οικογενειακή του ζωή ήταν σχεδόν μόνιμα στον αέρα.
Οικογένεια για τον Αττίλιο μπορούσε να είναι μόνο ο Ολυμπιακός.
Οι γιατροί για χρόνια τον συμβούλευαν να ξεχάσει το γήπεδο και τη σάλπιγγα, γιατί τα πνευμόνια του είχαν σχεδόν καταστραφεί.
Τελικά πέθανε από οξύ πνευμονικό οίδημα στα 53 του, στις 11/11/1994.
Ο Αττίλιο ήταν το σύμβολο του Σταδίου Καραισκάκη που δυστυχώς δεν πρόλαβε να το δεί με την σημερινή του μορφή. Πολλοί απο τότε προσπάθησαν με τρομπέτα να δώσουν ρυθμό στην εξέδρα του Ολυμπιακού και της Εθνικής ομάδας, μάταια όμως, λές και ο Θρυλικός Αττίλιο πήρε τις νότες μαζί του. Ποτέ δεν τα κατάφεραν όπως Εκείνος. Πολλές φορές ο Βασίλης Δουρίδας ήταν στόχος επίθεσης έξω από γήπεδα από οπαδούς άλλων ομάδων, τόσο πολύ ήταν συνυφασμένο το όνομά του με τον Ολυμπιακό που στο πρόσωπό του οι οπαδοί άλλων ομάδων έβλεπαν τον ίδιο τον Ολυμπιακό. Σήμερα παρότι οι οπαδοί του Ολυμπιακού συνεχίζουν να είναι ίσως το ίδιο ενθουσιώδεις, πάντα θα λείπει ο Αττίλιο με την θρυλική σάλπιγγα του να τους ξεσηκώνει.
Εμείς όμως που τον ζήσαμε, δεν θα αφήσουμε ποτέ να ξεχαστεί, θα τον διαιωνίζουμε παίρνοντας υπόσχεση από τους νεότερους ότι και αυτοί θα κάνουν το ίδιο, σαν ελάχιστο φόρο τιμής σ΄αυτή την Τεράστια Ολυμπιακή Φυσιογνωμία...

Μια Κυριακή στο γεμάτο από κόσμο Καραϊσκάκη, ένας ευτραφής κύριος κρατώντας στο χέρι του μια τρομπέτα, προσπαθεί να πάρει τη θέση του κάτω απ’ το ρολόι της παλιάς θύρας 7. Βιαστικός καθώς είναι, παρασέρνει όποιον βρίσκει στο διάβα του, μέχρι που κάποιος απ’ αυτούς γυρνάει αγανακτισμένος και του λέει: «Σιγά ρε φίλε, ο Αττίλιο (διάσημος παλαιστής της εποχής) είσαι;» Αυτό ήταν! Ο θρυλικός «Αττίλιο» του Ολυμπιακού είχε μόλις «γεννηθεί».



Ο Βασίλης Δουρίδας είχε γεννηθεί το 1942, στην κατεχόμενη Αθήνα. Από μικρός ήταν αυτό που λέμε «άρρωστος» Ολυμπιακός, δίνοντας το παρών σε όλες τις αναμετρήσεις των Πειραιωτών, έχοντας πάντα μαζί του μια τρομπέτα, με την οποία συντόνιζε τα συνθήματα του Φαληρικού σταδίου, και όχι μόνο. Ήταν τόσο μεγάλο το πάθος του για την αγαπημένη του ομάδα, που αργότερα σαν τεταρτοετής φοιτητής της Ιατρικής, θα παρατήσει τις σπουδές του, ούτως ώστε να μπορεί να παρακολουθεί απερίσπαστος τα ματς των «ερυθρολεύκων».



Έγινε «ιερό σύμβολο» της εξέδρας στο Καραϊσκάκη. Μόλις ακουγόταν η «θρυλική» τρομπέτα, οι πάντες σιωπούσαν. Τσιγάρα, καφέδες, σάντουιτς, ότι κρατούσε ο καθένας εκείνη την ώρα στο χέρι του, έπεφτε όπως – όπως στο κρύο μπετόν . Τα χέρια σηκώνονταν ψηλά! Μικροί, μεγάλοι, επίσημοι και «λαϊκοί», όλοι περίμεναν με αγωνία το μουσικό παράγγελμα του ξακουστού σαλπιγκτή. Εκείνος έπαιζε με την τρομπέτα του το γνωστό "πολεμικό" παιάνα, για να ακολουθήσουν έπειτα οι οπαδοί με το γνωστό «Ο-λυ-μπι-ακός, Ο-λυ-μπι-ακός, Ο-λυ-μπι-ακός», που δονούσε την ατμόσφαιρα και έδινε ώθηση στα πόδια των ποδοσφαιριστών της Πειραϊκής ομάδας.



Ωστόσο, η δημοσιότητα αυτή δεν του έβγαινε πάντοτε σε καλό, καθώς ουκ ολίγες φορές αποτέλεσε στόχο άνανδρων αντιπάλων οπαδών, οι οποίοι έβλεπαν στο πρόσωπο του μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για εκδίκηση, καθώς τ’ όνομα του αείμνηστου Αττίλιο ήταν συνυφασμένο με τον Ολυμπιακό. Ακόμα και η οικογένεια του, τον είχε κατά κάποιον τρόπο «επικηρύξει» καθώς το μόνο σπίτι που ήξερε ήταν το στάδιο Καραϊσκάκη και αργότερα το ΣΕΦ.



Η ατίθαση ζωή που έκανε σε συνδυασμό με τον ένθερμο χαρακτήρα του, είχαν προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά στην υγεία του, που λόγω και της ηλικίας του ήταν ιδιαίτερα καταπονημένη. Ακόμα και οι γιατροί τον συμβούλευαν να αφήσει το γήπεδο και την τρομπέτα γιατί τα πνευμόνια του ήταν σε άθλια κατάσταση, όμως αυτός ήταν εκεί…



Το βράδυ της 11-11-1994 ο Βασίλης Δουρίδας άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία μόλις 52 χρονών, εξαιτίας ενός πνευμονικού οιδήματος που τον ταλαιπωρούσε. Πολλοί από τότε προσπάθησαν με τρομπέτα να δώσουν ρυθμό στην εξέδρα του Ολυμπιακού, μάταια όμως. Η τρομπέτα του θρυλικού «Αττίλιο» είχε σιγήσει για πάντα…

Όταν μιλάμε για ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ μιλάμε για την μεγαλύτερη ομάδα στην Ελλάδα με τους περισσότερους τίτλους, με τους περισσότερους και ποιο πιστούς οπαδούς και με την ποιο ένδοξη ιστορία στον αθλητισμό! Σε αυτήν την ένδοξη ιστορία μας λοιπόν έχουν υπάρξει γεγονότα που έχουν δώσει το δικό τους χρώμα και έχουν στιγματίσει άλλοτε δυσάρεστα και άλλοτε ευχάριστα αυτήν την ιστορία μας! Ένα γεγονός είναι το δυστύχημα στις 8-2-81 στην ΘΥΡΑ 7. Εκεί που 21 αδέλφια μας ταξίδεψαν στους ουρανούς με το κασκόλ του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ στο χέρι.! Υπάρχουν πολλά γεγονότα που θα θέλαμε πολλές σελίδες να τα αναλύσουμε! Μέσα μας τα ξέρουμε καλά! Με αυτά μεγαλώσαμε με αυτά κληρονομήσαμε την αγάπη μας στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ!

Αυτό το άρθρο όμως θα το αφιερώσω σε μια μεγάλη μορφή, που και αυτή αποτελεί κομμάτι της ιστορίας του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ μας, αλλά κυρίως της κερκίδας μας! Αναφέρομαι στον αξέχαστο Βασίλη Δουρίδα! Γνωστός σε εμάς και σε όλο τον κόσμο με το παρατσούκλι ΑΤΤΙΛΙΟ! Ο ΑΤΤΙΛΙΟ αποτέλεσε μια από τις Θρυλικές μορφές στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ και στον λαό μας! Έδινε δυναμικό παρών σε κάθε αγώνα του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ μας εντός και εκτός έδρας, ειδικά από το Καραϊσκάκη έλειψε μόνο όταν έφυγε από την ζωή.! Σωματικά γιατί ψυχικά δεν θα φύγει ποτέ! Όπως δεν έχουν φύγει και τα 21 αδέλφια μας!
Αγαπούσε τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ όσο και την ζωή του! Για 45 χρόνια έπαιζε τρομπέτα για τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ και τον κόσμο του! Σε κάθε αγώνα του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ο μεγάλος ΑΤΤΙΛΙΟ έδινε τον ρυθμό και ένα Καραϊσκάκη ήταν στον αέρα να φωνάξει μετά το πέρας της μελωδίας του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ! Κάτι που δεν έχει γίνει γνωστό είναι ότι ο ΑΤΤΙΛΙΟ για χάρη του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ και ακολουθώντας τον παντού, παράτησε τις σπουδές του ενώ βρισκόταν στο τέταρτο έτος της ιατρικής! Η οικογενειακή του ζωή ήταν σχεδόν μόνιμα στον αέρα γιατί για τον ΑΤΤΙΛΙΟ οικογένεια ήταν μόνο ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
Ο ΑΤΤΙΛΙΟ ήταν το σύμβολο της εξέδρας στο Καραϊσκάκη και δυστυχώς δεν πρόλαβε να το δει με την σημερινή του μορφή!

Ο ΑΤΤΙΛΙΟ αρκετές φορές δέχτηκε επίθεση από άνανδρους αντιπάλους οπαδούς έξω στους δρόμους, καθώς το όνομα του ήταν συνυφασμένο με τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ και οι αντίπαλοι και άθλιοι αντίπαλοι οπαδοί στο πρόσωπο του ξεσπούσαν για τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ.Αλλά και πάλι δεν μάσησε!!

Σήμερα παρότι δεν υπάρχει, εμείς οι μικρότεροι τον έχουμε σαν εικόνα μπροστά μας, και στο κάθε σάλπισμα της τρομπέτας στο πέταλο μας σίγουρα το μυαλό μας ταξιδεύει σε εκείνον!

Η ζημιά που είχε κάνει στα πνευμόνια του και λόγω της ηλικίας του επιδείνωναν την κατάσταση του και ενώ οι γιατροί τον συμβούλευαν να αφήσει το γήπεδο και την τρομπέτα γιατί τα πνευμόνια του είχαν υποστεί τεράστια ζημιά αυτός ήταν εκεί.Τελικά άφησε την τελευταία του πνοή στις 11-11-1994 από πνευμονικό οίδημα σε ηλικία 53 χρονών.

Τετάρτη 11-11-2009 συμπληρώνονται 15 χρόνια χωρίς τον ΑΤΤΙΛΙΟ! Και σαν ελάχιστο φόρο τιμής από εμάς που μεγαλώσαμε με τον παλμό της τρομπέτας του δεν θα αφήσουμε να ξεχαστεί ποτέ η ποιο σπουδαία ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ φυσιογνωμία.!


ΑΤΤΙΛΙΟ ΖΕΙΣ ΕΣΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΣ.!

ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΤ ΕΝΑ ΘΑ ΠΩ...
ΑΚΟΜΑ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ Η ΤΡΟΜΠΕΤΑ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΑΠΟΤΑ ΜΕΓΑΦΩΝΑ. ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΧΕΙ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΟΜΙΖΩ...
ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ ΔΙΑΦΟΡΑ, ΜΕ ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΙ ΠΑΟΚΤΖΗΣ ΟΤΙ ΠΕΡΑΣΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΚΟΥΜΠΗΣΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΦΥΣΙΚΑ, ΑΝ ΑΛΗΘΕΥΕΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ...ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΣΕΒΑΣΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΩ.
ΗΤΑΝ ΜΟΡΦΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΗ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ ΧΡΩΜΑΤΟΣ...
ΑΥΤΑ, ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝΕ ΒΙΝΤΕΟ...

Μάλιστα...δεν το γνώριζα.

Το Νεό Καραισκάκη ο Ατίλλιο δεν το πρόλαβε.
Σίγουρα πάντως εαν ζούσε θα ένοιωθε πολύ παράξενα.
Κάποτε έδινε ρυθμό και παλμό στην κερκίδα φυσώντας την Τρομπέτα του.
Τώρα την θέση του έχουν πάρει πρόβατα που κάνουν κερκίδα με τηλεβόες και με σειρήνες.

Εδώ κολλάει ένα σύνθημα που πρωτοάκουσα τις προάλλες στην Κομοτηνή οταν οι ντόπιοι μας ειχαν κουράσει με την κόρνα τους.

Δεν έχετε φωνή
Δεν έχετε φωνή
Βάλτε την σειρήνα στης μαμάς σας το μο@@νί !

Το οτι ειναι απο το ιντερνετ το ξέρουμε ρε Χαμμερ
Βάζε, το στανιό μου μέσα, κανα λινκ.

Ενδιαφέρον θα έχει .

O Aτίλλιο δεν ήταν εριστικός, ήταν όλα όσα παραπάνω αναφέρει ο Μάριος και ποτέ δεν θα τάχωνε σε αντίπαλο φίλαθλο,απλά επειδή ήταν φίλαθλος αντίπαλης ομάδας!!ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΦΑΝΑΤΙΚΟΥ!!!!!!!!! Είχαμε συνυπάρξει στο γήπεδο αρκετές φορές !!Έδινε ορμή στην ομάδα και στην κερκίδα!!ΑΠΛΑ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΕΙΟ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!